Geplaatst op zaterdag 11 oktober 2014 @ 14:03

Ik denk een heel bekende uitspraak. Waarom ik, waarom overkomt mij dit, waarom?  Eerder deze week las ik een bericht op internet waarin ook een variant van deze uitspraak werd gedaan. En in dit geval maakte de uitspraak mij boos. Echt boos!

Als je slecht nieuws te verwerken krijgt, dan komt het vaak voor dat je een aantal stadia van emoties doormaakt. Je kan schrikken, boos worden, verdrietig worden en noem maar op. Het lijkt me logisch dat je een aantal van deze stadia doorloopt voor je tot acceptatie komt. En hoe je dat doet en in welke volgorde is voor ieder mens verschillend. We zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde en dat is maar goed ook. Ik kan me ook voorstellen dat de eerste primaire reactie die van woede is of zal zijn. En daar wil ik even op voortborduren. 

Stel je krijgt te horen dat je een erge ziekte hebt. Ik kan me voorstellen dat je in eerste instantie boos wordt. Woede misschien zelfs wel. Niet op iemand of iets in het bijzonder, maar op de situatie die roet in het eten gooit. Jij had immers nog hele andere plannen? Jij wilde nog.... vul maar in, iedereen heeft wel een droom of wens toch? Boos op de situatie die jouw plannen door elkaar schudt. Of zoals Acda en de Munnik het poëtisch bezingen: Het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt. 

Misschien merk je het aan me. Ik bouw langzaam op waar ik heen wil. Waarom ik dit zo behoedzaam en voorzichtig doe? Omdat ik niemand wil kwetsen. Want zoals ik beschreef werd ik boos van een uitspraak, terwijl nadat mijn woede bekoeld was, het gevoel van gekwetst zijn bleef. En dat wil ik dus niet. Ik wil niet dat anderen zich gekwetst voelen door mijn verhaal. 

Terug naar het oorspronkelijke bericht. Een bekende Nederlander werd daarin geconfronteerd met kanker. Een vreselijke ziekte. De diagnose was echter al even geleden gesteld, een operatie al uitgevoerd. Nu moeten er nog preventieve chemokuren plaatsvinden. Vreselijk, laat ik dat voorop stellen, maar op zich in dit geval een goede prognose.  Ik weet, van zeer dichtbij, wat dit met iemand en met de familie erom heen doet. Wat mij raakte in het bericht was de zin: "Ze is kwaad en snapt niet waarom het haar moet overkomen."

De woede die opborrelt na het horen van slecht nieuws begrijp ik, net als elke andere emotie. Of dat nou verdriet, woede, onbegrip of wat dan ook is. Maar kwaad omdat je niet snapt dat het jou moet overkomen??? De zin maakte me boos. Snap je het wel als het een ander overkomt? 1 op de 3 mensen wordt geconfronteerd met deze vreselijke ziekte. 1 op de 3.... De kans dat het jou ook overkomt wordt alleen maar groter? Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer het door mijn gedachten bleef malen. Hoe kun je nu boos zijn en het niet snappen als het jou overkomt? Op mij komt dat over alsof je het wel begrijpt als het bij een ander gebeurd. 

In mijn gevoel net zo fout als de zin: Deze persoon heeft de strijd tegen kanker gewonnen. Hebben al die mensen die zijn overleden aan deze vreselijke ziekte dan gefaald? Niet genoeg hun best gedaan omdat ze overleden, dus verloren, hebben? Het is toch geen wedstrijd die je kunt winnen of verliezen? Het is toch een vreselijke ziekte met alleen maar verliezers? Niemand wil hier toch mee geconfronteerd worden? En dat je boos bent als je ermee geconfronteerd wordt? Dat snap ik helemaal. Maar als het niet jou maar die ander overkomt, dan is het net zo erg! En de kans dat het ons overkomt, wordt vooralsnog alleen maar groter. 

Tot slot: Ik begrijp elke emotie die gepaard kan gaan met het krijgen van slecht nieuws. Het is ook absoluut niet mijn bedoeling om wie dan ook te kwetsen met mijn artikel. Wel om mensen aan het denken te zetten over hoe je iets overbrengt op anderen. En ik ben me er terdege van bewust dat in dit geval de woorden ook kunnen zijn gekozen door de journalist en niet door de bekende Nederlander. Het gaat mij echter om de beeldvorming door de woordkeuze. Die maakte mij boos en deed mij omhoog kijken en vragen: Waarom moet MIJ dit overkomen???