Geplaatst op zondag 20 juli 2014 @ 21:46

Al een week of 5 kom ik elke dag een paar keer langs een vijver met aan de rand daarvan een prachtige treurwilg. Metershoog met zijn kenmerkend hangende takken, waarvan de onderste net in het water hangen. Schuin eronder in de vijver een prachtige waterlelie met veel bloemen. Een pittoresk tafereeltje waar ik graag naar keek. 

Elke keer als ik er langs kwam leek de boom me te willen uitnodigen om te stoppen en ernaar toe te gaan.  Als je bij de stam zou gaan staan, dan zou je volledig ingesloten zijn door de takken. Net alsof hij zijn 'armen' om je heen sloeg in een troostend gebaar. Het gaf me een enorm gevoel van rust. En daarnaast spoorde het mijn fantasie aan. Hoe lang zou hij daar al staan. Wat zou hij allemaal al hebben meegemaakt en gezien? Stond hij daar al toen de huizen aan de overkant er nog niet waren? Heeft hij gezien hoe de mensen in de huizen trokken en er gezinnen ontstonden. De allereerste keer dat kinderen op het grasveld rondom hem speelden?  Ik genoot van de boom. Elke keer weer als ik erlangs kwam. 

Afgelopen vrijdag kwam ik er pas later langs dan anders. Mijn afwijkende planning dwong me tot een andere route en pas rond 8 uur in de avond, toen ik richting huis ging, kwam ik langs 'mijn' boom. Toen ik aan kwam rijden overweldigde de aanblik me al, zoals elke keer. Toen ik dichterbij kwam, stokte mijn adem even en sloeg mijn hart een slag over. Wat was er gebeurd?

Zonder enige aanleiding, geen storm of wind van betekenis, geen zware regenval, geen onweer, was de treurwilg geknakt. Eén van de dikke takken van de boom hing er verloren bij. De breuk duidelijk zichtbaar. Ik vroeg me af waarom de boom juist nu en juist zonder aanleiding in de natuur nu geknakt was. Weemoedig bedacht ik me dat eronder staan nu lang niet zoveel troost meer zou bieden als ik daarvoor had gedacht. De armen konden je onmogelijk nog omsluiten. Triest en zelf treurend stond hij daar. 

Was het hem teveel geworden? Kon hij de aanblik van een land in rouw en alle troost die gevraagd werd niet meer bieden? De vliegramp in de Oekraïne die zoveel onschuldige slachtoffers had gemaakt. Zoveel rouwende mensen om familie en dierbaren, allemaal op zoek naar 'iets' van troost. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ik weet het niet. Symbolisch vond ik het wel. Daar waar een land in rouw is, staat hier vlakbij 'mijn' treurwilg van wie de troostende armen zijn geknakt, bezweken onder de hoeveelheid troost die momenteel in dit land en in alle andere betrokken landen gevraagd wordt. Treurend en rouwend....

Er zijn geen woorden die de lading kunnen dekken. En soms zegt een stilte zelfs meer dan 1000 woorden.  De redactie van Clubs wenst alle nabestaanden van de vliegramp met de MH17 heel veel kracht en sterkte toe.